Ik ben achter de laptop gaan zitten, kwam direct uit bij Dianet en heb gereageerd op de vacature. Tot mijn vreugde mocht ik beginnen aan de opleiding die vijftien maanden duurt. Het opleidingstraject is heel divers en uitdagend. Zo loop je verschillende korte stages zoals in de thuisdialyse. De opbouw van het traject is ook plezierig. Je begint bij de stabiele patiënten en langzaamaan wordt het steeds moeilijker. Het is heerlijk dat Dianet geen fabriek is. De kleinschaligheid en de persoonlijke aandacht voor de patiënten ervaar ik als heel positief. In deze cultuur voel ik mij thuis.

Imagoprobleem

Ik denk dat het vak te kampen heeft met een imagoprobleem. Dat blijkt wel uit de reacties van mijn voormalige collega’s. Als jonge meid op de opleiding Verpleegkunde lijkt een flitsende omgeving als een IC de plek waar je wilt werken. Eigenlijk kom je er pas na een paar jaar werken achter welke afdeling echt bij je past. Natuurlijk zie ik drie of vier per week dezelfde patiënten, maar de ene dag is de andere niet. Je weet nooit hoe iemand binnenkomt. Soms vrolijk en krachtig en dan weer verdrietig en ziek. Daar moet je mee om kunnen gaan. Het contact met patiënten is intensief.

Centrum én thuis

Bij Dianet zijn er veel verschillende mogelijkheden als dialyseverpleegkundige. Je kunt bijvoorbeeld een deel van je werktijd in een centrum werken en het andere deel in de thuisdialyse. Een dergelijke combinatie is bijna nergens anders mogelijk. Het opleiden van patiënten voor de thuisdialyse of voorlichting geven in de pré-dialysefase zijn ook nog richtingen waarvoor je kunt kiezen. Ik weet nog niet wat ik wil, maar het is een prettig idee om te weten dat ik allerlei kanten op kan.

Af en toe spreek ik mijn oude collega’s nog wel eens. Als ik dan vertel wat ik allemaal doe en leer tijdens mijn opleiding zijn ze wel verrast door de veelzijdigheid. Nog geen dag heb ik spijt gehad van mijn overstap. Ik kijk uit naar mijn toekomstige baan.”